Op deze derde bezoekdag werden we iets verlaat opgepikt en reden de inmiddels bekende route naar Forta Leza, hoewel ik het zonder navigatie nog steeds niet weten. Alle straten staan loodrecht op elkaar en zien er allemaal vrijwel het zelfde uit, op enkele uitzonderingen na. Bijvoorbeeld is er vlakbij het project, in een arme buurt een gloednieuw spic en span Shell tankstation, schril afstekend in de omgeving. En we gaan op gegeven moment het spoor over.
Op het project "Bethesda" was Mateus al in de startblokken, samen met zijn zus, die de dag meemaakt, omdat zijn moeder te druk was. Altijd een enerverend moment om je sponsorkind voor het eerst in levende lijve te ontmoeten, ook nu weer. We moesten na de kennismaking even wachten want de "intern uit Slowakije", Marco, was iets aan het voorbereiden. Dus intussen gingen we een paar foto's maken om de tijd op te vullen. De voorbereiding zou zijn dat de kinderen in de klas de gatallen 1 tot 10 in het Engels zouden opzeggen.
In plaats daarvan werden we weer gevraagd om ons voor te stellen en weer gebruikte ik de interactieve vraag wat ze wilden weten over ons, Nederland, wat dan ook. Dat was leuk en de kinderen kijken zeer verbaasd als ze de reistijd horen. En het grapje dat wij, net als Jezus, soms op het water kunnen lopen, namelijk in de winter... omdat het dan bevroren is, was een succes.
Toen voegde de tekenleraar die met Bruno voor ons vorige bezoek een schilderij van een jangada, met relief van echte takjes voor de boot, mast en attributen op de boot.
Een zeer sympathieke man met duidelijk een heel warm hart voor de kinderen. Wederom kregen we een kado van hem: een doos met handbeschilderde T-shirts in verschillende kleuren: voor hem en haar. De afbeeldingen op de shirts zijn typisch voor deze streek Ceara, palmen, jangada's, man en vrouw in klederdracht, etc. Wederom heel uniek kado. We dankten hem heel hartelijk ervoor en waren zeer verrast.
We kregen een glas versgeperste Caju (Kashew) sap, met koekjes en hadden tijdens het nuttigen daarvan een heel goed en waardevol gesprek over Brazilie, Compassion de situatie in Europa met het vluchtelingen probleem en het vinden van de balans tussen angst en "afweer" en tegelijk de noodzaak om te helpen. Marco vertelde over deze situatie in Slowakije, want weer interessant was voor de mensen van het project. We spraken over de motivatie van sponsoring en spraken hoop en zegen uit voor het werk.
Daarna was het tijd om naar Mateus' huis te gaan. Mateus loopt altijd naar het Compassion project en doet er een kwartier op. Met de auto was het ca. 5 minuten rijden. Toen we uitstapten, stond Mateus' moeder ons al op te wachten. Het huis is in lijn gebouwd: een heel lange gang naar achteren met van voor naar achter de entree, ouderslaapkamer, slaapkamer van Mateus' zussen Yamilla en Marianna, de keuken en tenslotte eetkamer. De achtertuin is gigantisch, met grote mangobom in het midden en een gajaba boom er naast. Het bleek een gemeenschappelijke tuin te zijn met twee huizen ernaast, waar hun neven en schoonmoeder wonen. De hele familie woont dus bij elkaar in drie huisjes, met gemeenschappelijke tuin. Mateus' moeder leidde ons rond en ook Mateus toonde verschillende planten, voor thee, of voor medicinale toepassing. Hij liet ook een van zijn hobbies zien: klimmen in bomen, zoals de Gajabe boom
Vervolgens was het tijd voor de kadootjes. In de entree werden een paar stoelen gezet, zodat Mateus met ons daar konden zitten om de kadootjes uit te pakken. Mateus is een redelijk verlegen jongen, maar de stralende ogen spraken boekdelen. Hij was in zijn sas met alles. En zijn moeder vond het peper- en zoutstelletje van Delfts blauw heel mooi en het ging meteen de keuken in. De kinderen van de buren kwamen ook kijken, want bezoek uit het verre Nederland was toch wel interessant. Maar aan alles komt een eind en ook aan het huisbezoek, wat toch heftig moeten zijn voor Mateus' moeder: komen vreemde mensen, die dan wel je zoon sponsoren, ineens je huis binnen. Maar ze reageerde heel anders: ze was zeer vereerd en we zijn altijd welkom en ze hoopte dat we nog eens terug kwamen.
We stapten de taxi in om weer naar de bekende uitspanning in Cumbuco te gaan. De rit was inmiddels bekend. Onderweg lieten we wat foto's op de smarphone zien van herst en winter in Nederland, spraken over die rare bommen waar alle takken steeds van afgeknipt werden, knotwilgen dus. Onderweg reden een een "mist' in: een aangestoken bosbrand, ter verdeling van het land. In Nederland is dit ondenkbaar. Aangekomen in Cumbuco stapten uit en Mateus' ogen begonnen te glimmen.
Weer mocht het sponsorkind kiezen voor de lunch. Dit keer werd het geen vis maar vlees, met frietjes en rijst met bonen. Het was zeer smakelijk draadjesvlees. Betreft drinken waren Mateus en ik eensgezind: guarana. Deanderen dronken Coca cola of kokosnoot.
Na de lunch vroegen we wat Mateus wilde gaan doen. Aanvankelijk dacht hij aan het zwembad, maar dat draaide al snel om in: praia. Dus de zee in. Mateus is echter een klein en licht ventje en een beetje branding gooit hem om. Je merkte dat hij bijzonder genoot, terwijl hij het ook eng vond die grote golven. Hij komt niet vaak bij de zee, behalve de enkele keer dat de familie naar
grootmoeder gaat. Maar dan gedraagt Mateus zich net zo. Dus dat hij niet verder de zee in durfde met mij moest ik niet persoonlijk opvatten. Yamilla ging ook mee zwemmen, maar zij ging ook niet heel veel verder de zee in. Op gegeven moment liep ze terug om haar smartphone te halen en maakte paar foto's van Mateus, maar vooral veel selfies met de zee op de achtergrond. Komisch om haar zo te zien selfie-poseren. Denise, onze vertaalster zei, dat een van de selfie foto's vast op facebook zouden komen.
We hebben na de nodige waterpret nog wat mooie steentjes en schelpjes gezocht. Maar ook aan deze dag kwam een eind, dus gingen we douchen onder de stranddouche, en weer aankleden. We namen afscheid terwijl we op de taxichauffeur. Altijd een "rotmoment" want afscheid nemen na zo'n dag is lastig. Je zou nog willen doorgaan en voor kennismaken is een dag erg kort. Toch spraken we de hoop uit dat het ons allemaal goed zou gaan. En we waren het allemaal eens dat de dag ons meer tot elkaar had gebracht en dat het schrijven van brieven nu veel specifieker kan zijn. Na de nodige kussen en hugs stapten Mateus, Yamilla, Denise, de vertaalster en Raphaela, de Compassion facilitator weer de taxi in en reden terug naar Forta Leza, met raam open zwaaien tot we uit het zicht waren.
Morgen de laatste bezoekdag naar Lucas. We hebben hem al twee keer eerder bezocht, maar weten dat in drie jaar heel veel kan veranderen. We zullen het gaan zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten