Donderdag 22 oktober

Vandaag was de laatste bezoekdag, aan Lucas. We waren verbaasd, eigenlijk teleurgesteld, dat we om 10 uur nog zaten te wachten. We hadden om 9:20 een bericht ontvangen dat ze er aan kwamen. Rond 10:10 uur kwam de taxi. We hoorden, dat het programma dit keer anders ging. We zouden niet naar het project en Lucas' huis gaan, maar direct naar de bekende uitspanning in Cumbuco, waar Lucas, zijn oma, de Compassion facilitator voor de Caucaia regio en een medewerkster van het project zaten te wachten op ons. Tijd voor begroeting met knuffels, etc. Lucas is behoorlijk veranderd, in rapper-stijl. Zijn oma niet, volgens mij had ze zelfs dezelfde zondagse kleding aan als drie jaar geleden. Na deze begroeting bestelden we drinken. Onder het nuttigen daarvan bespraken we even de reden voor deze invulling van de dag en vanwege privacy redenen ga ik er niet in detail over schrijven. Natuurlijk vraag je dan hoe het is. Veel krijg je er dan niet uit, Lucas is een  verlegen gesloten joch die echt tijd nodig heeft om zich een beetje open te stellen.

Al snel gaf Lucas aan dat hij graag wilde gaan zwemmen in het zwembad. Dat is natuurlijk geen probleem. Ik had mijn zwembroek al aan en nadat Lucas zich snel had omgekleed gingen we lekker zwemmen. Liesbeth en Denise, de vertaalster liepen mee, Liesbeth voor wat foto's en video, Denise voor vertaling natuurlijk. Na een tijdje ging Liesbeth terug naar oma en de twee Compassion dames. Lucas had er zin in: onderwater zwemmen, borstcrawl al net zo onrendabel als Bruno. Van Denise hoorde ik dat de kinderen in Brazilie geen zwemles krijgen. Dat was wel te merken. Ik heb een tijdje geprobeerd hem de rugslag te leren, maar dat ging niet even in een uurtje. Het intrekken, wijd, sluit was meer ongecoordineerd spreid, sluit, intrekken met knieen strak tegen elkaar. Ik had Lucas schouders en rug ondersteund, maar toch zette hij zich schrap en trilde helemaal. Dus gingen we tikkertje doen. Dat was het meest succesvolste vertier in het zwembad. We zijn wel bijna een uur in het water geweest. Als er wat te vertalen was, zat Denise aan de kant op een ligstoel om haar rol te vervullen.

Ondertussen heeft Liesbeth gelegenheid gehad voor diepgaande gesprekken met de Compassion facilitator die prima Engels sprak en van origine uit Rio de Janeiro kwam, en met de andere twee vrouwen. Wat je dan te horen krijgt is eigenlijk niet te geloven. Lucas is in zijn leven zoveel ellende tegengekomen dat het eigenlijk niet te geloven is. Wonen bij je oma die je eigenlijk als je moeder ziet, je opa waar je gek op was doodgeschoten op je verjaardag een aantal jaren terug. Deze knul zal nog veel hulp nodig hebben en gelukkig zijn ze zich dat op het project ook van bewust. Verder hebben we het gehad over het werken op zo'n project en hoe fijn het is voor een kind dat zijn/haar sponsorouders op bezoek komen. Het geeft ze de mogelijkheid te leren/weten dat zebelangrijk zijn. Dat is bijzonder omdat de meeste van deze kinderen niet gezien zijn en afgewezen worden. Hoe goed is het dan dat er mensen voor jouw zelf komen dat geeft een boost. Natuurlijk  snapt zo'n werker dat we het niet uit onze mouw schudden het geld dat dit kost en dat proberen ze ook de kinderen te leren. Maar ja, je staat daar wel komend uit Europa en dat is iets wat voor hen echt een andere wereld is die zij zeker niet kennen. Het is dan ook best bijzonder om te zien hoe blij ze zijn met de aandacht die ze zo'n dag samen uit krijgen. Maar we kwamen er ook achter dat geen geld hebben niet perse betekent dat je ongelukkig bent en andersom ook niet. Deze ontmoetingen en zo met elkaar kunnen spreken is bijzonder en verbindt! Dus het was emotioneel deze dag, zeker ook omdat Lucas, het kind dat we nu het langste sponseren, een kind is met een giga rugzak en je vandaag een beetje lol hebt kunnen brengen en dat is mooi.

Na het zwemmen zei Lucas dat hij wel honger begon te krijgen, wat wel logisch was, want het was onderhand middag. Voor het eten kwam lieten we Lucas zijn kadoortjes uitpakken. Voetbal en Engels zijn z'n favoriete vakken dus de voetbal was schot in de roos, maar ook de Fei-shirts vond hij cool, omdat ik die ook droeg.

Terwijl Lucas zo bezig was, kwamen de borden op tafel en moesten we voortmaken. Onze twee Engels sprekende dames waren even naar toilet, dus hadden we moeite met uitleg van bepaalde kadootjes. Achteraf heeft Denise nog bijgepraat terwijl het eten werd opgediend. Dit keer hadden we gekozen voor wat kleinere schotel van nu vis en vlees, met gebakken groeten en farofa, met aanvullend "griekse rijst" en frietjes. Dit keer ging het schoon op en vooral oma liet het zich heel goed smaken.

Na de lunch wilde Lucas naar zee, maar niet zwemmen. Het werd minimaal pootje baden en Lucas vond het leuk om onze namen met zijn voet in het zand te schijven, met zijn naam er onder. In eerste instantie deed hij het te dicht bij het water, dus na de eerste twee letters werd zijn schrijven al weggespoeld. Dus heeft hij het hogerop wel voor elkaar gekregen.

Toen we van de korte strandwandeling terugkwamen was er wel animo voor water om te drinken. En toen had Lucas wel zijn in een balletje trappen met me. Dus heeft Lucas de bal opgepompt, na wat hulp, met in elkaar zetten van de pomp. We zochten een grasveldje achteraan, waar we niemand zouden storen. We begonnen met bal over en weer spelen. Dat ging nog wel, zelfs met blote voeten, al is dat niet favoriet voor em. Maar toen vroeg Lucas me om de bal af te pakken. Dat lukt me dus totaal niet. Wat is dat jong snel en lenig. Hij pingelt en goochelt met de bal dat het opvalt voor een jongen van zijn leeftijd.

Na een tijdje over en weer schieten ging mijn voet zeer doen en ook mijn bovenbeen. Balletje trappen is duidelijk geen regelmatige zelfs totaal geen bezigheid van me. Dus zei ik hem dat ik een video zou maken van zijn poging om de bal zolang mogelijk omhoog te spelen zonder de grond te laten raken. Ik heb er een filmpje van anderhalve minuut van: 167 keer omhoog tikken met voet of knie. Lucas zei dat zijn record met blote voeten op meer dan 400 keer stond. Eerlijk gezegd, als heb ik er geen verstand van, zie ik groot voetbaltalent in Lucas. Hopen dat hij een kans krijgt.

Na het voetbal gebeuren kreeg Lucas een ijsje en gingen we (Lucas, Liesbeth, Denise en ik) weer terug naar zijn oma en de anderen Om ons voor te bereiden voor het afscheid. Liesbeth vroeg Lucas: "De tijd gaat snel, dus pak je kans. Heb je nog brandende vraag of opmerking, stel die." Lucas moest lang denken en wist niets. Op de vraag wat hij het leukste vond, antwoordde hij dat het zwemmen heel leuk was, en naar strand, en voetballen. In het kort heeft hij dus genoten van de hele dag. Ik ging met Denise voor de lunch en drankjes betalen en ik rekende ook discreet met haar af. Daarna liepen we met zijn allen naar de uitgangnamen we emotioneel afscheid en toen de taxichauffeur er aan kwam, ging ik die ook betalen voordat hij bij de groep was. Hij dankte ons en vroeg vergeving voor te laat zijn geweest en  gaf een sleutel met de vorm van een hamer, volgens zijn zeggen een herinnering voor het verspreiden van het Evangelie door daden. Behalve Liesbeth en ik stapten allen in de taxi en reden weg, terwijl we wee zwaaiden tot ze uit het zicht waren.

Wat we morgen gaan doen? Geen idee. Waarschijnlijk een dag emotioneel verwerken van de afgelopen vier dagen.