Vandaag is de eerste bezoekdag. Na een wederom heerlijk ontbijt werden we bij de pousada rond kwart voor tien opgepikt door het drietal: taxichauffeur, tolk en Compassion facilitator. We reden naar Forta Leza naar het project waar we Bruno aantroffen met zijn moeder Ada. Tevens de diractrice van het project was aanwezig. We hebben even een kijkje gekregen in een door Coca Cola gesponsord computerlokaal waar studenten van 15-30 les krijgen in employability, omgaan met social media, en algemene opvoeding (mensenrechten, etc.)
Na bezoek aan het project zijn we naar Bruno's huis gegaan om de kadootjes te geven. Het huis is sinds we er drie jaar geleden waren helemaal anders ingedeeld en uitgebreid. Het was veel ruimer.
Bruno liet zijn eigengemaakte fiets zien. De derailleur vond hij het moeilijkste. Na uitpakken van de kadootje en het drinken van een lekker glas suco kashu (sap van cashew) gingen we weer richting Cumbuco om te lunchen. Bruno heeft o.s. een lederen voetbal gekregen met pomp. Hij wist meteen hoe het moest en had de bal in mum van tijd opgepompt. Die bal moest mee.
We gingen lunchen in een grote uitspanning aan de rand van het strand. Het was een overdadige lunch met "red snapper" en nog een schaal met andere vis. Verder een mix van "paprijst met bonen" en fietjes en gebakken groenten. Als drinken waren er koksnoten en cola, etc. We aten allemaal onze buik vol, behalve Bruno. Bruno is geen grote eter. Al snel bleek waarom de bal mee moest: ik kon er niet onderuit: potje voetballen: twee doelen op een klein grasveldje gemaakt van onzel sandalen en dan proberen de bal in het doel van de tegenstander te krijgen. De vorige keer op het plein van het project ben ik onderuitgegaan en had ik een flinke schaafwond. Bruno wist het nog goed. Op het grasveld ging het me beter af. Ik heb nipt gewonnen met 4-3, maar vooral was het leuk. Wel warm!
Om af te koelen wilde Bruno wel het zewembad in dus gingen we lekker zwemmen. Bruno kent alleen de borstcrawl en dan veel watergespetter en weinig snelheid. dat kon de pret niet drukken. Toch had Bruno er snel genoeg van en wilde liever de zee in. Eigenlijk vond ik dat ook OK, We zijn tweemaal ongeveer ene kwartier in zee geweest totdat Bruno's ogen zo prikten van het zout dat hij evnepauze wilde inlassen. Het zwemwater leek nog warmer dan gisteren. Alsof je een warm bad inloopt. Gewoon te gek.
Rond drie uur was het tijd voor afscheid. Aangezien de uitspanning nog geen halve kilometer van het hotel is, zeiden we elkaar "stevig" gedag en wensten elkaar het allerbeste. We beloofden de foto's van de dag op te sturen. Dat was een schrale troost want van Bruno mochten we wel blijven. Hij dacht dat het 45 minuten vliegen was. Toen hij de werkelijke reistijd hoorden, viel hij stil. Het was een "inspannende dag met indrukken, vertalen, schakelen".
's Avonds hebben we in de pousada een klein hapje gegeten en nog een avondwandeling door Cumbuco centro gemaakt. Best gezellig, maar te rustig (op maandag)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten