Deze tweede bezoekdag ging het om Dayara. Zoals vorige dagen was het ontbijt weer uitstekend. Door vergissing had ik twee gebakken eieren te verorberen. Dus ik kon er tegenaan. We werden nu even voor half tien opgepikt om naar het project te rijden. Daar aangekomen stond Dayara ons al op te wachten. We hoorden dat ze al om acht uur op het project was. Tsjonge, ze wilde wel op tijd zijn. We hebben het project al gezien dus is daar geen tijd aan besteed. Wel werd er veel over en weer gevraagd en besproken, lekker in de schaduw van een grote mangoboom, waar het met de altijd aanwezige wind, goed toeven was. Toevallig ontmoetten we een student rechten uit Slowakije die een jaar nam voor avontuur. Twaalf dagen geleden is hij gearriveerd in Fortaleza en geeft "als stage" les op het project. Hij sprak uitstekend Engels en was blij ons te ontmoeten. Misschien ontmoeten we hem morgen nog eens.
We werden gevraagd om ons voor de klas voor te stellen. Ik begon ons voor te stellen door onze namen te noemen, waar we vandaan kwamen en waarom we op het Compassion project waren. En toen maakte ik het maar interactief: "Wat wil je weten?" Er kwamen vragen over hoe onze cultuur is, over seizoenen, etc. Dat was even een leuke oefening. Want ga maar eens in het Engels uitleggen van de Nederlandse cultuur. Dus dan heb je het over de koningin die uit Argentinie komt en dat soort dingen.
Hierna werd het tijd om naar het huis van Dayara te gaan. Dit was een ritje en de zus van haar, zij gaat ook de hele dag mee, omdat Dayara's vader en moeder beide moeten werken vandaag, was de gids er naar toe. Daar aangekomen blijkt het een huis op de eerste verdieping te zijn. We gaan eerst maar eens even zitten om Dayara haar kado's te laten uitpakken. Ze was onder de indruk en het horloge en een foto van ons beide sprongen eruit voor haar. Hierna liet ze ons het huis zien. redelijk grote kamers, een woonkamer 2 slaapkamers een keuken 2 douche ruimtes en 2 buitens waarvan 1 om de was te doen. In het huis geen airco of ventilator terwijl het 's nachts zo'n 25 graden is en ze er met 5 personen wonen.
Na dit alles gezien te hebben stappen we weer in de auto en gaan richting standaard lunchadres in Cumbuco, vlakbij de poussada waar wij verblijven. Er kwamen toch ook weer vanuit de achterbank allerlei vragen; ook de zus is geinteresseerd in van alles en nog wat. Foto's van ons leven die op de smartphone staan zijn ook heel interessant. Vooral die waar onze kinderen op staan, hun huisdieren en een besneeuwde achtertuin zijn erg de moeite waard.
We komen bij het restaurant aan, halen ons nummer op en zoeken een leuk plekje. Opnieuw houdt iedereen van vis, dus dat bestellen we met drinken en dan gaan we eerst maar het strand op om wat foto's te maken. Er ligt een typisch Braziliaans vissersbootje, Yangada, en daar maken we ook nog wat foto's. Omdat Dayara's zus, op verzoek van hun vader, ook nog zelf met haar telefoon foto's van ons wil maken gaan we daar ook nog eventjes voor terug. (handtekeningen hebben we nu naar niet uitgedeeld :).)
Teruggekomen staat ons drinken klaar en even daarna wordt de vis geserveerd. Heerlijk hier in Brazilie. We krijgen er witte rijst en rijst met bonen er doorheen bij en ook en gigantische salade. Hierna hebben we gevraagd wat Dayara wilde gaan doen: ze wil niet gaan zwemmen maar graag langs het water lopen om opnieuw vragen te stellen. Hoe heten onze kinderen, wat voor werk hebben ze, wonen ze nog thuis, hoeveel vakantiedagen heb je Nederland, wat voor werk doen we, wanneer met pensioen, hoe zijn de stranden, hoe verloopt een normale dag bij ons? En ga maar door. Heel leuk omdat bleek dat beide zussen brede interesses hebben, welbespraakt zijn en zeker niet te verlegen om vragen te durven stellen.
Dat maakte dat wij ook onze vragen konden stellen over idealen, welk werk de ouders doen, hoe het is op het project? Toen bleek dat Dayara verder weg van het project is komen te wonen wat maakt dat zij minder vaak kan gaan. Dan blijkt dat het toch wel belangrijk is dat de coordinatrice mee is want hier was zij niet blij mee, Zij zal er dus achteraangaan dat Dayara naar een project dichtbij haar huis kan gaan.
Teruggekomen bestellen we nog wat drinken en dan is het tijd om te betalen en afscheid te nemen. Dayara geeft aan dat ze een hele fijne dag heeft gehad. Ze vindt het fijn dat ze nu weet wie we zijn en we zijn altijd welkom bij hen. ook haar zus geeft aan dat ze het fijn vindt dat ze ons heeft leren kennen. We kunnen dit alleen maar beamen en vragen hen in ieder geval hun ouders te groeten en ze het allerbeste te wensen. Dan is het de auto voor hen en echt uitzwaaien van elkaar. Een mooie dag beleefd met een meisje dat we bijna nog niet kenden maar waarvan we hebben gezien dat het belangrijk is dat ze ons heeft leren kennen en wij haar. Op naar naar morgen voor opnieuw een ontmoeting met Mateus die we ook nog nooit ontmoet hebben; we zijn benieuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten