Maandag 2 november

Vandaag hebben we gedauwtrapt :) We zorgden dat we even over half acht bij het ontbijt waren. Heerlijk rustig ontbeten zonder alle lawaai en geschetter plus plaatsgebrek. Na het ontbijt hebben we gelezen, ik heb even gezwommen in het zwembad en daarna met muziekje op het hoofd op twee ligbedden bij het zwembad liggen genieten... totdat de Duitse gasten hun ontbijt op bleken te hebben en drie van hen bommetje in het water deden. Er kwam zelfs wat spetters water op mijn koptelefoon. Toen rond wart voor 12 de bal onze kant uitkwam, zonder enig excuus, had Liesbeth er genoeg van en ging naar het appartement. Ik kwam 10 minuten later ook want zelfs de muziek op de koptelefoon werd overstemd door het geschreeuw en geschater. De bal knalde de tuin in tegen planten. Er zaten een aantal in het gras onder de yucca te picknicken. Kortom, ze hadden de pousada "overgenomen".

Liesbeth en ik smeerden ons in met zonnebrand en rond half een gingen we naar Marcel om een club-sandwich te eten. We aten op ons gemak en zaten op het koelste plekje van het terras, helemaal uit de zon. Toen we net u de sanwichen op hadden, kwam Marcel en we hadden nog een gezellige babbel, waarna we betaalden en richting strand gingen. Dit keer gingen we richting de gele parasols vlakbij de jangada waarmee ik afpraak heb gemaakt. .

Ze waren binnengelopen dus ik dacht. Dan maar meteen de geplande vaartocht doen. Liesbeth heeft me gefilmd dus dat komt niet in de blog maar later op youtube. Het was een leuk avontuurtje. Er waren drie passagiers: twee koreanen en ik. We kregen alledrie een reddingsvest aan. Verder op zee heb je geen rollende golden, maar ze worden wel een stuk hoger, dus de jangada deint dan lekker op en neer; bij bijna iedere golf kreeg ik een douche van zeewater over me heen, want ik zat het verste naar voren. De bemanning waren twee mannen, een aan het roer en de ander bij het zeil. Toen we een eind op zee waren, werd de jangada stil gelegd, een reddingsboei uitgeworpen en we werden uitgenodigd van de jangada af te gaan en te zwemmen. We mochten tot aan de boei. Maar de twee koreanen bleven stokstijf zitten. Nou, ik niet hoor. Het was leuk zwemmen. Zo'n spectaculair golfslagbad heb ik nog niet eerder meegemaakt. Ik zwom een meter of 25 naar de reddingsboei en trok mezelf langzaam weer terug naar de jangada. Ik wilde niet een spebreker qua tijd te zijn, maar had best nog wat langer willen dobberen in zee.

Toen ik weer aan boord was, werden we verzocht om aan de andere kant van de jangada te zitten en werd het zeil verzet (zie de detailfoto). Zo begon te terug tocht, wat minder waterhappen was, natuurlijk omdat we met de golven mee voeren. Na ongeveer een kwartier waren we weer terug. Ik heb genoten. Ik heb de jangada's van dichtbij bekeken, er een handgemaakt model van gekocht, en nu zelfs ermee gevaren.

Toen ik terug was bestelden we twee cola want de Coco's waren op. Na een tijdje zitten kwamen er een stel tieners naar ons toe: "What's your name? My name is Lucas. Where do you come from?" en een andere jochie "Do you like Cumbuco." Ze waren met z'n zessen, 4 jongens en 2 meisjes. Ze probeerden in het Engels met ons te communiceren. Heel spontaan was het en we vonden het wel leuk en deden meer. Op gegeven moment vertrokken ze weer naar eigen tafel waar nog een hele club mensen zagen. Op strand deden de jongens handstand en salto's en de meisjes probeerden het ook. Toen ze weer bij elkaar bij de tafel waren, kreeg ik een ingeving om op mijn telefoon de foto van onze achtertuin onder meer dan 10 cm sneeuw te laten zien. Nou, dat was groot succes. Ze wisten niet wat ze zagen en iedereen in de groep moest het zien. Ik vroeg 'brutaal': "zijn jullie familie van elkaar?" Het antwoord was ontkennend en het was een groep van een kerkgemeente. Dus ik vertelde met handen en voeten dat we in Cumbuco waren omdat we onze vier Compassion kinderen hebben bezocht. Ze waren duidelijk enthousiast. Maar ze moesten vertrekken, dus namen we afscheid met de nodige "Ciao, God Bless". En toen vertrok de groep van zo'n 15 personen. We vroegen de cola af te rekenen, maar dat duurde weer vreselijk lang. Terwijl ik nog even de foto's voor de blog ging maken, kwam de man met weer twee cola's aan; hij bleek het verkeerd begrepen te hebben dus Liesbeth rekende de cola af en de man ging terug met het geld en twee cola.

Het was ondertussen half vier geweest en de zon stond al redelijk laag. We besloten nog een stukje laangs het strand te lopen en dan terug te gaan naar de Pousada om te douchen en ons klaar te maken voor de avond. Zo gezegd, zo gedaan. Tegen vijf uur waren we weer op de pousada. 's Avonds om half zeven liepen we naar Coiote restaurant met plan om nu geen pizza te eten maar een pasta. Liesbeth nam spaghetti met zeevruchten en ik met tonijn. Nou, niet alleen de pizza's zijn er goed de spaghetti was ook voortreffelijk. Wel veel, want Liesbeth kreeg het boord niet helemaal leeg. Typisch Braziliaans om meer te geven dan je op kan. Ze zouden te schraperig zijn, nietwaar?

Neide, de mede-eigenaar van Coiote, die vroeger Compassion kind is geweest, was er ook. We gingen afrekenen en dit keer vroegen we haar om email om foto's op te sturen. Ze heeft geen email, maar wel whats-app en feeseboeki, zoals ze het uitspreekt. En we wilden ook met haar even op de foto. Leuk voor op de blog en om haar weer te sturen. We waren tevreden, dat we niet naar Secret Spot gegaan zijn maar nog naar Coiote.

Om kwart over acht waren we terug op de pousada. We vroegen Zizi en Helene de kokkin tot hoe laat we nog een cocktail (als toetje) konden bestellen. Dat kon tot negen uur. Maar officieel zijn ze afgewerkt om acht uur. Dat lukt echter niet met de groep Duitsers die zorgen voor veel vaat. Om half negen liepen we naar de bar. Liesbeth bestelden Caipifrutas zonder alcohol en ik wilde eens een  caipiroska (caipirinha, maar met wodka i.p.v. cachaca). Omdat we morgenavond vertrekken, kregen we de drankjes kado. Het smaakte lekker, al is caipirinha lekkerder dan caipiroska.  Morgen: vertrekdag